- Lalvansanga Pautu
Kan mit hmuh theih chinah an awm a, kan hmuh loh theih loh a chang zawk mah awm e a. Duh lo sateh mah ila, hunin a her a ni miau si. Khawngaihna mai loh chu mihring tih theih hi a va vâng em.
Khawvel ram ropuite buaina chu kan buaina a ni ve ta reng mai. Kan kawtkaiah min nang a, kan inchhung thlengin min luhchhuah a, puitling tan pawh a tawrh nuam ni lo kha naupangte thlengin an tuar ta! A bika siam leh duanah dah hran an ngai a, hrethiam lo fe fe tawk lah bo lo. An hriatthiam loh poh leh an lainatawm si.
Khawvel hi kan hmuh reng laiin a inthlak thut a, “I inah hawng rawh,” tih chu kan thupui a ni ta reng mai. Fimkhur thiam a har a, bula mite chu hriat loh pelh hram hram zel a ngai ta bawk. Lal Isua’n, “Nangmah i inhmangaih angin, i vengte hmangaih rawh,” a tihte chu khawvel tawp hun atan ni turah kan ngai hlawm a; khawvel hi a hmawr tawh tak zet a ni, inhmangaih hman hleih theih loh nite pawh a lang zawk tawh hial!
Thawk lo thei lote an ngaihtuahawm a, thawk lo pawh a ngahsate chu an nihlawhna chin a awm mahna. Mahse, nikhat in a awm vanga a tuka nghei nghal mai tur hi kan lo tam si. Nun hi chhiar thiam a va har ta em.
“Tin, i hmahruaitu chu LALPA a ni ang a, i hnênah a awm zêl ang a, a tithlawn lo vang chia, kal pawh a kalsan tawp lo vang che; hlau suh la, zâm hek suh.” (Deu. 31:8)